Sznury na ryby

Sznury węgorzowe. Są one wykonane z jednego mocnego głównego sznurka (belki), do którego w pewnych odstępach przywiązuje się przypony z przywiązanymi na drugim końcu haczykami. Grubość sznura głównego i przyponu oraz kształt i wielkość haczyków jest zależna od wielkości ryb, które mają być złowione.

Częściej stosowane są sznury o krótszych przyponach. Jednak łowniejsze (przy jednakowej ilości haczyków) zdają się być sznury o przyponach dłuższych (50-60 cm). Przypony przywiązuje się do sznura głównego węzłem tkackim. Sznury węgorzowe są zaopatrzone w krótkie i długie przypony.

Do zbierania i suszenia sznurów używane są narzędzia pomocnicze, jak klamry, drabinki itp.

Najczęściej stosowane są haczyki z uszkiem nr 1/0 lub 2/0.

Pod koniec kwietnia lub w początkach maja najczęściej po pierwszych burzach, rozpoczynają się połowy węgorzy na sznury. Sznury węgorzowe zastawia się na noc, a podnosi wczesnym rankiem.

Sznury węgorzowe używane w jeziorach nie powinny być dłuższe niż 300-400 m. Zbyt długie sznury utrudniają obsługę i suszenie. Długość przyponów łączących haczyki ze sznurem głównym (belką) powinna wynosić 50-60 cm. Łowność sznurów węgorzowych w bardzo wysokim stopniu uzależniona jest od grubości zarówno sznura głównego jak i przypon. Toteż należy dążyć do używania sznurów cienkich lecz wytrzymałych.

W celu zwiększenia łowności sznurów na przypony należy stosować cienkie i mocne plecionki wędkarskie. Praktyka wykazała, że sznury sporządzone z dratwy szewskiej (na sznur główny) i z plecionek wędkarskich (na przypony) były łowniejsze niż z bawełnianej nici rybackiej. Sznury korzystnie jest zastawiać nie w linii prostej, lecz w łamanej, gdyż obejmują one wtedy szerszy pas wody. Sznury trzeba zastawiać przy brzegach w poprzek fali. W jeziorach głębokich sznury zastawia się przede wszystkim na stokach ławic przybrzeżnych, które stanowią główne żerowiska węgorzy. W jeziorach płytkich (do 10 m głębokości) węgorze żerują wszędzie, toteż sznury należy tam zastawiać na różnych głębokościach. Wiosną węgorze trzymają się miejsc płytszych, szczególnie w okresie tarła płoci i leszczy, gdyż na tarliskach tych gatunków pożerają złożoną tam ikrę.

W okresie lata przebywają one w miejscach płytkich, porośniętych roślinnością podwodną.

Najczęściej używaną przynętą są ukleje, drobne okonie, dżdżownice i mięczaki. Ukleje są dobrze brane przez węgorze do okresu tarła. Lepsze na przynęty są ukleje małe. Na dżdżownice węgorze biorą przez całe lato, lecz są one również chętnie pobierane i przez inne gatunki ryb. W pewnej mierze przeciwdziała się pożeraniu dżdżownic przez inne ryby przez stawianie sznurów po zachodzie słońca, kiedy żerowanie płoci i okoni w zasadzie ustaje. Dżdżownice nazywa również rosówkami, zbiera się przy świetle latarki w nocy, na wilgotnej od rosy ziemi. Żeby zachowały swą jędrność, należy je zbierać i przechowywać w sieczce ze słomy, gdyż miękkie, zaledwie poruszające się lub nieżywe, są objadane z haczyków przede wszystkim przez ryby drobne, a przez węgorze i inne większe ryby mniej chętnie chwytane. Dobrą przynętą są również małe żabki, które nadają się na pęczki od drugiej połowy lata. Według twierdzeń niektórych rybaków dobrą przynętą na węgorze jest stynka. Poza tym niektórzy zalecają stosowanie mięczaków (jak np. błotniarki), które zasadza się na haczyki po uprzednim zgnieceniu muszli.

Bardzo ważnym czynnikiem przy połowach narzędziami haczykowymi jest naturalny wygląd przynęty. Zniekształcone przynęty ryby pobierają niechętnie. Należy pamiętać, że znacznie gorzej odbija się na wyniku połowu przynętą pozbawioną naturalnego wyglądu niż na zamaskowany haczyk. Dżdżownice nawleczone wzdłuż haczyków szybko giną, natomiast przebite w dwu tylko miejscach żyją długo zachowując swoją elastyczność, która nie tylko utrudnia rozerwanie ich na części lecz również zwiększa możliwość zahaczenia się ryby.

W niektórych jeziorach o znacznym pogłowiu węgorzy sznury nie dają rezultatów. Najczęściej przyczyną tego jest warstwa mulistego osadu na nieporośniętym dnie jeziora, w którym pogrążają się sznury wraz z przynętami. W jeziorach takich sznury należy zaopatrzyć w duże pływaki i zastawiać je na nóżkach tak, żeby przynęty wisiały ponad dnem. Ponieważ węgorze żerują w różnych warstwach wody, w jeziorach głębszych i o dnie mulistym wskazane jest umieszczanie pomiędzy każdymi dwoma kamieniami po jednym spławie. Próba taka może wykazać, że w okresie upałów węgorze będą brały się lepiej w wyższych warstwach wody niż przy dnie.

Sznury na sumy. Sumy poławia się na sznury denne, które muszą być odpowiednio wytrzymałe. Haczyki daje się specjalnie duże - łososiowe, nr 4/0 do 8/0. Odstępy między haczykami powinny wynosić od 3 do 4 m.

W miejscach znanych jako siedlisko dużych sumów należy zastawiać pojedyncze duże haki umocowane do odpowiednio grubych linek. W celu uniemożliwienia ściągania sznurów przez zahaczone sumy oraz dla szybszego zmęczenia ich, należy przymocowywać duże kamienie zarówno do pojedynczych haków, jak i do sznurów. Jako "znaki" daje się pęki sitowia.

Najwydatniejszymi łowiskami są miejsca średnio - głębokie i głębokie, o dnie ilastym, obfitującym w zawady (pnie drzew, zatopione łodzie itp.). Sum jest drapieżnikiem nocnym, toteż sznury z reguły zastawia się na noc.

Najchętniej pobieraną przez sumy przynętą są pijawki końskie. Na haczyk daje się po kilka pijawek, przy czym nie należy ich nawlekać na haczyk, lecz kilkakrotnie przebijać. Poza pijawkami dobrą przynętą są żaby. Nieco gorzej chwytają sumy ryby i mięso.